Projekt „Dostępne szlaki turystyczne” jest realizowany w ramach pilotażowego programu „Dostępność ponad barierami” wspófinansowanego ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.
Termin realizacji projektu: 01.10.2021 – 30.09.2023
Opis i cel projektu
Projekt „Dostępne szlaki turystyczne” to innowacyjne podjęcie przez fundację tematu turystyki dostępnej, a dokładniej szlaków turystycznych. W Polsce rzadko zdarza się, aby jakiś szlak turystyczny był wyposażony w udogodnienia dla osób z niepełnosprawnościami. Na pewno nie są one dostępne dla osób z dysfunkcją wzroku. Celem projektu jest dostosowanie szlaków turystycznych i obiektów znajdujących się na ich trasach do potrzeb osób z niepełnosprawnościami. Głównym zamierzeniem jest dostosowanie najpopularniejszych szlaków z uwzględnieniem najnowszych technologii, tak aby wpłynąć na zwiększenie aktywności osób z niepełnosprawnościami w sferze turystyki. Samą turystykę chcemy uczynić bardziej dostępną i czytelną dla ogółu odbiorców.
Działania realizowane w ramach projektu:
- audyt 5 szlaków – Sudecki Szlak Turystyczny, Beskidzki Szlak Turystyczny, Świętokrzyski Szlak Turystyczny, Nadmorski Szlak Turystyczny i Główny Szlak Puszczy Kampinoskiej,
- stworzenie projektów wykonawczych, które umożliwią zaplanowanie dostosowania poszczególnych szlaków,
- wyposażenie fragmentów szlaków w nadajniki beacon, tabliczki tyflograficzne, multimedialne plany tyflograficzne, przenośną pętlę indukcyjną,
- dostosowanie poszczególnych obiektów turystycznych znajdujących się na szlakach do potrzeb osób poruszających się na wózku,
- stworzenie przewodnika po pięciu najpopularniejszych szlakach turystycznych wydanego w czarnodruku i brajlu,
- stworzenie strony internetowej i aplikacji „Dostępne szlaki”, zawierających bazę dostępnych obiektów turystycznych i kompatybilnych ze znacznikami beacon na szlakach,
- przeszkolenie przewodników turystycznych z oprowadzania turystów z niepełnosprawnościami po dostosowanych szlakach i obiektach z wykorzystaniem zamontowanych udogodnień.
Jesteśmy przekonani, że po zakończeniu projektu, wybrane odcinki szlaków turystycznych w Polsce będą dostosowane w taki sposób, aby osoby z niepełnosprawnościami mogły z nich korzystać. Turystyka stanie się bardziej dostępna dla osób z niepełnosprawnościami, a dodatkowo może stać się formą aktywności fizycznej, integracji oraz czynnikiem pozwalającym poznać świat.
Harmonogram realizacji projektu
- Wykonanie audytów szlaków: 10.2021 – 12.2021
- Stworzenie projektów wykonawczych: 10.2021-02.2022
- Zakup elementów dostosowania (znaczników wyposażonych w głośniki i beacony, planów tyflograficznych, tabliczek tyflograficznych. pętli indukcyjnych, podjazdów dla osób niepełnosprawnych ruchowo): 08.2021 – 09.2023
- Opracowanie (treść, korekta, skład) i wydanie przewodnika turystycznego po szlakach w wersji czarnodrukowej i brajowskiej: 03.2023-09.2023
- Przeszkolenie przewodników turystycznych z oprowadzania turystów z niepełnosprawnościami po dostosowanych szlakach i obiektach: 05.2023 – 09.2023.
- Promocja projektu: 10.2021 – 09.2023.
Szlaki turystyczne objęte projektem
Główny Szlak Sudecki
Główny Szlak Sudecki im. Mieczysława Orłowicza (GSS) to szlak turystyczny w Sudetach, znakowany kolorem czerwonym, prowadzący ze Świeradowa-Zdroju do Prudnika.
Pomysłodawcą wyznaczenia szlaku turystycznego przechodzącego przez całe Sudety był Mieczysław Orłowicz. Był działaczem turystycznym, założycielem Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie i członkiem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego i Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego. Koncepcja szlaku powstała w 1947 podczas zebrania PTT w Jeleniej Górze. Szlak prowadzi przez tereny przygraniczne, które w latach Polski Ludowej były silnie strzeżone przez służby graniczne. Z tego powodu szlak ominął wiele ważnych punktów w Sudetach, w tym szczyt Śnieżki oraz Śnieżnika. W kilku miejscach prowadził też drogami asfaltowymi. Szlak nosi imię Mieczysława Orłowicza od 1973 roku.
Szlak rozpoczyna się w Świeradowie-Zdroju i prowadzi przez Góry Izerskie, zbocza Wysokiej Kopy, Wysoki Kamień do Szklarskiej Poręby. Następnie przez Karkonosze (Wodospad Kamieńczyka, Wielki Szyszak, Przełęcz pod Śnieżką) do Karpacza. Kolejnym etapem są Rudawy Janowickie (Skalnik) do Krzeszowa. Następnie przez Góry Kamienne i Góry Czarne prowadzi do Jedliny-Zdroju, skąd przechodzi głównym grzbietem Gór Sowich (Wielka Sowa), aż do Przełęczy Srebrnej oddzielającej je od Gór Bardzkich. Dalej szlak prowadzi do Wambierzyc, skąd trasa wstępuje w Góry Stołowe (Skalne Grzyby, Błędne Skały) i do sudeckich uzdrowisk: Kudowy-Zdroju, Dusznik-Zdroju. Dalej: Góry Orlickie, Bystrzyckie, Wodospad Wilczki, Masyw Śnieżnika, Krowiarki, Lądek-Zdrój, Góry Złote do Paczkowa, gdzie przez wiele lat kończył się na stacji kolejowej. Obecnie prowadzi dalej przez Kałków, Głuchołazy, Góry Opawskie do Prudnika.
Szlak ma długość 443 kilometrów, a szacowany czas przejścia wynosi 120 godzin.
Główny Szlak Beskidzki
Główny Szlak Beskidzki imienia Kazimierza Sosnowskiego (GSB) – szlak turystyczny znakowany kolorem czerwonym biegnący od Ustronia w Beskidzie Śląskim do Wołosatego w Bieszczadach.
Jest to najdłuższy szlak w polskich górach, liczy około 496 km i przebiega przez Beskid Śląski, Beskid Żywiecki, Gorce, Beskid Sądecki, Beskid Niski oraz Bieszczady. Biegnąc najwyższymi partiami polskich Beskidów, umożliwia dotarcie m.in. na Stożek, Baranią Górę, Babią Górę, Policę, Turbacz, Lubań, Przehybę, Radziejową, Jaworzynę Krynicką, Rotundę, Cergową, Chryszczatą, Smerek i Halicz, a także do miejscowości takich jak Ustroń, Węgierska Górka, Jordanów, Rabka-Zdrój, Krościenko nad Dunajcem, Rytro, Krynica-Zdrój, Iwonicz-Zdrój, Rymanów-Zdrój, Komańcza, Cisna, Ustrzyki Górne.
Historia Głównego Szlaku Beskidzkiego sięga okresu międzywojennego. Przebieg części zachodniej (Ustroń – Krynica) został zaprojektowany przez Kazimierza Sosnowskiego i ukończony w 1929 roku. Wschodnia część, według projektu Mieczysława Orłowicza, została ukończona w 1935 i prowadziła z Sianek aż do Czarnohory, która znajdowała się wówczas w granicach Polski. Po połączeniu obu fragmentów w roku 1935 szlak nazwano Głównym Szlakiem Karpackim, a jego patronem został Józef Piłsudski.
Główny Szlak Świętokrzyski
Główny szlak Świętokrzyski to główny szlak turystyczny na terenie Gór Świętokrzyskich. Jest najdłuższym szlakiem Gór Świętokrzyskich – ma długość 105 km. W 1983 roku szlakowi nadano imię Edmunda Massalskiego.
Prowadzi przez wszystkie najważniejsze miejsca regionu: Jeleniowski Park Krajobrazowy, Świętokrzyski Park Narodowy, poprzez Łysiec, Łysicę i Radostową, skończywszy na lasach suchedniowskich i oblęgorskich. Na trasie szlaku znajduje się szereg rezerwatów przyrody oraz znanych atrakcji turystycznych – warto odwiedzić m.in. sanktuarium na Świętym Krzyżu, Nową Słupię, Świętą Katarzynę i Kakonin.
Szlak Nadmorski
Szlak Nadmorski to znakowany czerwony szlak turystyczny w województwach zachodniopomorskim i pomorskim, część Europejskiego Szlaku Dalekobieżnego E9. Szlak przebiega wzdłuż polskiego wybrzeża Bałtyku. Na terenie województwa zachodniopomorskiego nosi nazwę: Szlak Nadmorski im. dr. Czesława Piskorskiego, natomiast w województwie pomorskim: Szlak Nadmorski Bałtycki.
Szlak prowadzi od Łeby do Żarnowca i ma długość 55,9 km. Prowadzi w zasadzie niemal wyłącznie w strefie przybrzegowej Bałtyku pozwalając poznać odcinek brzegu polskiego morza znajdujący się między ujściami rzek Łeby i Piaśnicy. Jest to obszar jeszcze stosunkowo mało zurbanizowany, posiadający odludne plaże i niemal naturalne lasy. Szczególnie ciekawy jest bór bażynowy nad jeziorem Sarbsko, ale i na dalszej trasie występują interesujące przyrodniczo miejsca. Zostały one objęte ochroną jako rezerwaty przyrody. Są to: Mierzeja Sarbska, Babnica i Białogóra.
Główny Szlak Puszczy Kampinoskiej
Główny Szlak Puszczy Kampinoskiej to pieszy szlak turystyczny biegnący przez całą długość Kampinoskiego Parku Narodowego. Posiada znaczenie ponadregionalne, na jego trasie znajdują się wszystkie typy krajobrazu charakterystyczne dla Puszczy Kampinoskiej – zarówno las ze starodrzewem, jak i krajobraz pogranicza wydm i bagien.
Szlak rozpoczyna się w Dziekanowie Leśnym, a kończy się w gminie Brochów. Przebiega także przy kościele obronnym w Brochowie oraz przy dworze w Tułowicach.
W związku z faktem, że szlaki turystyczne w KPN są przeważnie piaszczyste i co za tym idzie męczące, sugerowane jest co najmniej 2 dni na jego przejście. Atrakcyjny o każdej porze roku, szczególnie wiosną i jesienią, gdy jest mniej dokuczliwych owadów.